คำปรารภ

ความทุกข์ของคนส่วนใหญ่ทุกวันนี้มักมีสาเหตุมาจากความสัมพันธ์   มิใช่ความสัมพันธ์กับใครที่ไหน หากเป็นความสัมพันธ์กับคนใกล้ตัว อาทิ คู่ครอง มิตรสหาย หรือแม้แต่พ่อแม่ลูกหลาน  บุคคลเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ผูกพันกันด้วยความรัก  แต่บ่อยครั้งการอยู่ใกล้ชิดกันมากก็ทำให้เกิดการกระทบกระทั่งได้ง่าย จนกลายเป็นความขัดแย้งและความเจ็บปวด

น่าแปลกก็ตรงที่ในยามที่คนรักยังมีชีวิตอยู่ ผู้คนจำนวนไม่น้อยมีเรื่องผิดใจกันจนถึงกับโกรธเกลียดกัน  ครั้นเขาจากไป ก็เศร้าโศกเสียใจ อาลัยอาวรณ์ อันที่จริงเราสามารถเลือกหนทางที่ดีกว่านั้นได้ กล่าวคือ  เมื่อขณะที่คนรักยังอยู่ ก็เกื้อกูลกันด้วยความรัก มีความเข้าอกเข้าใจกัน และอยู่ด้วยกันอย่างผาสุก ครั้นเขาจากไปไม่ว่าด้วยสาเหตุใด ก็สามารถทำใจได้ ไม่รู้สึกผิดหรือคับแค้นใจในสิ่งที่เกิดขึ้น กล่าวอีกนัยหนึ่ง เมื่อเขาอยู่ เราก็มีความสุข เมื่อเขาจากไป เราก็ไม่ทุกข์

ความรักนั้นยั่งยืนได้ หากเราเปิดใจฟังกันให้มากขึ้น ฟังด้วยหัวใจ มิใช่ฟังด้วยหูเท่านั้น  ความเข้าใจกันนั้นสามารถสานรักให้ยืนยาวได้  ขณะเดียวกันการมองอดีตอันเจ็บปวดด้วยมุมมองใหม่ ก็สามารถนำเราข้ามพ้นความสูญเสียอันยิ่งใหญ่ได้  อดีตนั้นสามารถให้บทเรียนหรือความหมายที่ทรงคุณค่าแก่เราได้เสมอ

บทความทั้ง ๕ ชิ้นในหนังสือเล่มนี้ เคยพิมพ์ในที่อื่นมาก่อนแล้ว  ที่เลือกมาพิมพ์รวมในครั้งนี้ก็เนื่องจากยึดโยงอยู่กับเรื่องการระงับความขัดแย้ง(ในยามที่มีชีวิตอยู่)และก้าวข้ามความเจ็บปวด(ในยามที่พลัดพรากจากกัน)  หวังว่าจะเป็นประโยชน์แก่ผู้อ่านที่กำลังมีปัญหาดังกล่าวได้ไม่มากก็น้อย

พระไพศาล วิสาโล
๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๖