ดิฉันมักถูกเพื่อนๆ เข้าใจผิด เรื่องที่ดิฉันเวลาอธิษฐานว่าจะขอไม่เกิดอีก และเวลาทำอะไร ก็จะไม่ตั้งอยู่ในความประมาท เช่น อายุมากแล้ว จะมีแรงทำงานไปได้อีกกี่ปี จึงพยายามที่จะคิดวางแผนและเก็บเงินไว้ในยามที่เราหมดแรงที่จะทำงานเพราะเราไม่รู้วันตาย เราจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร และคงไม่หวังพึ่งลูกหลาน เราต้องเก็บไว้ว่าเราคิดว่าจะอยู่ถึงอายุเท่าไหร่ จะใช้เดือนละกี่บาท ก็จะพยายามเก็บ

เพื่อนๆ กลับมาช่วยกันปลอบใจ ว่าทำไมคิดแบบนั้น ชีวิตไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น กลุ้มใจหรือ ซึ่งดิฉันไม่รู้จะอธิบายบอกว่าอย่างไร ว่าไม่ได้เป็นอะไร จิตโล่งโปร่งสบาย เพียงแต่อยากอยู่ด้วยความไม่ประมาท และฝึกจิตเพื่อจะได้ไม่ต้องกลับมาเกิดอีก ก็มาช่วยกันปลอบ พูดอีก

คนเราไม่ควรประมาทกับชีวิต วันนี้แม้จะราบรื่นปกติ แต่วันหน้าก็อาจแปรผัน อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น การที่คุณวางแผนเกี่ยวกับอนาคตนั้นแสดงถึงความรอบคอบ อย่างไรก็ตามนอกจากการวางแผนการเงินแล้ว การฝึกจิตเตรียมใจก็เป็นสิ่งสำคัญ เช่น การเตรียมใจรับมือกับความเจ็บป่วยรวมทั้งความตายที่จะมาถึง ด้วยการเจริญมรณสติ และการฝึกสติเพื่อรักษาใจไม่ให้หวั่นไหวยามชีวิตผันแปร

ส่วนความเห็นและคำพูดของคนรอบข้างนั้น คุณฟังไว้บ้างก็ดี แต่อย่าเอามาเป็นอารมณ์มาก เพราะไม่ว่าเราจะทำอะไร ย่อมมีคนที่ไม่เห็นด้วยหรือไม่เข้าใจเสมอ ถ้าคุณใส่ใจกับคำพูดของคนอื่นมากไป คุณจะทำอะไรไม่ได้เลย หรือถึงจะทำ ก็ทำด้วยความทุกข์

ในเมื่อคุณตั้งใจว่าจะไม่เกิดอีก ก็ควรถือเอาคำพูดเหล่านี้เป็นแบบฝึกหัดเพื่อฝึกฝนใจให้เข้มแข็งมั่นคง หากคำพูดเพียงเท่านี้ของผู้คนรอบข้าง (ซึ่งแค่ไม่เห็นด้วย ยังไม่ถึงกับต่อว่าด่าทอ) คุณยังหวั่นไหว แล้วคุณจะหวังก้าวข้ามวัฏสงสาร บรรลุถึงซึ่งความไม่เกิดอีกได้อย่างไร