ความสุขเป็นสิทธิของทุกคน ไม่ว่ารวยหรือจน หนุ่มหรือแก่ เจ้านายหรือลูกน้อง ไม่เว้นแม้แต่ผู้ป่วยหรือคนพิการ เพราะความสุขนั้นอยู่ที่ใจหรือมุมมอง มิได้อยู่ที่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเราหรือไม่ แม้มีเหตุร้ายเกิดขึ้น แต่หากวางใจเป็น ก็ยังมีความสุขอยู่ได้ ในทางตรงกันข้ามถึงแม้จะได้โชคลาภหรือพบสิ่งดี ๆ แต่ถ้าใจไม่รู้จักพอ กลับจะเป็นทุกข์ด้วยซ้ำ

แม้จะมีชีวิตที่สะดวกสบายเพียงใด ยิ่งใหญ่แค่ไหน ไม่มีใครที่สามารถหลีกหนีความผันผวนปรวนแปรได้ อาทิ ความพลัดพรากคนรัก สูญเสียของรัก ประสบกับความล้มเหลว ถูกตำหนิติเตียน รวมทั้งต้องพบกับความแก่ ความเจ็บ และความตาย กล่าวได้ว่าเราทุกคนล้วนมีความทุกข์รออยู่เบื้องหน้า กระนั้นก็ตามเราไม่ได้เกิดมาเพื่อทุกข์ระทมตรอมตรมเท่านั้น เราสามารถที่จะเป็นสุขท่ามกลางความทุกข์ได้ ความทุกข์บางอย่างหนีไม่พ้นก็จริง แต่เราสามารถยกจิตเหนือความทุกข์เหล่านั้นได้

พระพุทธองค์ตรัสว่า “โลกุตตรธรรมอันประเสริฐนั้นเป็นทรัพย์ประจำตัวของทุกคน” นี้เป็นเครื่องยืนยันว่า ทุกคนสามารถเป็นอิสระจากความทุกข์ โลกธรรมมิอาจแผ้วพานได้ ศักยภาพดังกล่าวทำให้เราทุกคนมีสิทธิที่จะเข้าถึงความสุขอันประเสริฐได้ แต่นั่นหมายความว่าเราต้องทำหน้าที่ต่อธรรมให้ถึงพร้อม นั่นคือการดำเนินชีวิตอย่างถูกธรรม ปฏิบัติต่อจิตใจอย่างถูกต้อง จนสามารถเข้าใจสัจธรรมอย่างถึงแก่น แต่หากละเลยหน้าที่ดังกล่าวแล้ว สิทธิที่จะมีความสุขย่อมกลายเป็นโมฆะ

หนังสือเล่มนี้มีที่มาจากคำบรรยายในสามวาระ ได้แก่ ๑) คำบรรยายหลังทำวัตรเช้าและเย็น ณ วัดป่าสุคะโต ๒) คำบรรยายระหว่างเดินธรรมยาตรา จากจังหวัดชัยภูมิถึงวัดป่ามหาวัน เมื่อเดือนธันวาคม ๒๕๕๒ ๓) คำบรรยายระหว่างการอบรม “เผชิญความตายด้วยใจสงบ” ที่จังหวัดชุมพร เมื่อเดือนธันวาคม ๒๕๕๒ โดยสำนักพิมพ์มติชนได้คัดเลือกข้อความที่น่าสนใจ มารวมพิมพ์เป็นเล่มพร้อมกับตั้งชื่อว่า “มีสิทธิ์ มีสุข”

ขออนุโมทนาสำนักพิมพ์มติชนที่เห็นว่าเนื้อหาในหนังสือเล่มนี้มีคุณค่าในทางธรรม ที่ควรแก่การเผยแผ่ และขอขอบคุณคุณสุภชัย สุชาติสุธาธรรมที่มีส่วนสำคัญให้เกิดมีหนังสือเล่มนี้ขึ้น

พระไพศาล วิสาโล
๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔
วันมาฆปุรณมี