คำปรารภ

เดี๋ยวนี้ผู้คนมักบ่นว่า “ไม่มีเวลา ๆ” เช่น ไม่มีเวลาจัดบ้าน ไม่มีเวลาออกกำลังกาย ไม่มีเวลาไปเยี่ยมพ่อแม่ หรือพาท่านไปเที่ยว  ยิ่งการนั่งสมาธิหรือฝึกจิตด้วยแล้ว  ใคร ๆ พากันส่ายหน้าว่าไม่มีเวลาทำ แต่น่าแปลกที่ผู้คนทั้งหลายกลับมีเวลาให้กับความโศกเศร้า ความโกรธ ความเครียด ความวิตก รวมทั้งความทุกข์นานาชนิด

ที่จริงเมื่อเกิดความทุกข์ขึ้น เราควรสลัดมันออกไปจากจิตใจ หาไม่แล้วก็จะกลายเป็นการซ้ำเติมตัวเอง แทนที่จะป่วยแค่กาย ใจก็ป่วยด้วย  แทนที่จะเสียแค่เงิน ใจก็เสียด้วย แทนที่จะล้มเหลวแต่งาน ใจก็พลอยล้มเหลวไปด้วย

ความทุกข์นั้นเมื่อเกิดขึ้นแล้ว หากเราปล่อยใจให้จ่อมจมกับมันนานเท่าใด ก็ยิ่งบั่นทอนจิตใจ หรือบีบคั้นเผาลนจิตใจมากเท่านั้น  แต่เหตุใดเราจึงเสียเวลามากมายไปกับมัน จนไม่เป็นทำอะไร นั่นเป็นเพราะเราไม่รู้ตัว จึงเผลอไปแบกไปยึดมันเอาไว้  จะว่าไปแล้วปัญหาใด ๆ ก็ตามไม่ทำให้เราทุกข์ใจได้เลยหากเราไม่แบกมันเอาไว้ เช่นเดียวกับก้อนหิน ใหญ่แค่ไหนก็ตาม ถ้าเราไม่แบกมัน เราก็ไม่เหนื่อยไม่หนัก

ความทุกข์นั้นหากเราเกี่ยวข้องกับมันอย่างถูกต้อง คือรู้จักมองหรือพิจารณา มันก็สามารถให้ประโยชน์แก่เราได้ เช่น ทำให้ไม่ประมาท หรือได้บทเรียนในการดำเนินชีวิต

หนังสือเล่มนี้มีที่มาจากการบรรยายของข้าพเจ้าที่วัดป่าสุคะโตเมื่อปี ๒๕๖๐  แม้คำบรรยายนี้เผยแพร่ทาง YouTube มา ๒-๓ ปีแล้ว แต่มูลนิธิเครือข่ายพุทธิกาเห็นว่าหนังสือเป็นอีกช่องทางหนึ่งที่น่าจะเป็นประโยชน์แก่ผู้คนอีกมาก จึงได้นำมาจัดพิมพ์เป็นรูปเล่มดังที่ท่านถืออยู่ในมือนี้