เด็กชายวัย ๙ ขวบป่วยด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว นอนซมที่บ้านเป็นเวลานานหลายเดือน  เมื่อเข้าสู่ระยะท้าย อาการก็ทรุดหนัก สัญญาณชีพทุกชนิดลดต่ำลงถึงขั้นวิกฤต ความรู้สึกตัวเหลือน้อยมาก แต่เด็กน้อยไม่ยอมสิ้นลม    หมอรู้สึกแปลกใจมาก 

สิ่งหนึ่งที่หมอสังเกตเห็นคือ  ที่หัวเตียงและข้างฝามีภาพวาดของเด็กติดอยู่หลายภาพ ทุกภาพมีลักษณะคล้ายกันคือเป็นภาพพ่อ แม่ และลูกอยู่ด้วยกัน  หมอเอะใจ จึงถามแม่เด็กว่า พ่อเด็กอยู่ไหน ก็ได้คำตอบว่า เลิกกันนานแล้ว หมอจึงแนะนำให้เธอติดต่อสามีให้มาเยี่ยมลูก  ทีแรกเธอบ่ายเบี่ยง เพราะไม่อยากเห็นหน้าสามี  แต่เมื่อหมอขอร้อง เธอจึงยอมทำตาม

ทันทีที่รู้ว่าพ่อมาเยี่ยมอยู่ข้างเตียง    เด็กน้อยลืมตาขึ้น แล้วจับมือพ่อมาวางไว้ที่หน้าอกของตน  จากนั้นก็จับมือแม่มาวางไว้ใกล้ ๆ กัน   ใบหน้าของเด็กมีรอยยิ้มน้อย ๆ  อาการกระสับกระส่ายเลือนหายไป   ไม่นานเด็กน้อยก็จากไปอย่างสงบ

เด็กน้อยจากไปอย่างสงบเพราะในที่สุดก็ได้รับสิ่งที่ต้องการ นั่นคือความรักของพ่อ  ในส่วนลึกของเขานั้นปรารถนาครอบครัวที่อบอุ่น   จวบจนวาระสุดท้าย เด็กน้อยก็ยังโหยหาและพยายามไขว่คว้าสิ่งนั้น จึงต่อสู้ขัดขืนกับความตาย  จนกระทั่งจิตใจได้รับการเติมเต็ม จึงพร้อมจากโลกนี้ไป

เราทุกคนล้วนปรารถนาความรัก  จิตใจจะรู้สึกพร่องเสมอหากได้ความรักไม่เพียงพอ   หลายคนขาดความรักจนสิ้นลม  ในยามนั้นเขาไม่ได้ทุกข์เพราะโรคร้ายที่มาพรากชีวิตเท่านั้น แต่ยังทรมานจากความหนาวเหน็บและเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างในจิตใจอีกด้วย   แม้กระนั้นหากโชคดีได้รับความรักในวาระสุดท้าย ความตายก็จะมิใช่ความทุกข์ทรมานแต่อย่างใด เกื้อจิตร แขรัมย์  เล่าถึงเด็กหนุ่มวัย ๑๗ ผู้หนึ่งซึ่งป่วยด้วยโรคมะเร็งกระดูก  เขาเป็นกำพร้าตั้งแต่อายุ ๒ ขวบ เนื่องจากพ่อแม่ตายด้วยโรคเอดส์  นอกจากยายที่เลี้ยงดูเขาแต่เล็ก เขาก็ไม่มีใครอื่นอีก

เขาเคยถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลมหาราช นครราชสีมา แต่เพียงแค่ ๓ วัน โรงพยาบาลบุรีรัมย์ก็ต้องมารับตัวกลับเพราะเขาร่ำร้องจะกลับบ้านท่าเดียว เนื่องจากห่วงยาย คิดถึงยาย ซึ่งยากจน  ยังชีพด้วยการเก็บขยะขาย

ต่อมามะเร็งได้ลุกลามไปที่สมองและลงมายังลูกอัณฑะ  ถึงขั้นนี้แล้วโรงพยาบาลก็หมดหนทางรักษา ได้แต่ให้ยามอร์ฟีนทุก ๒ ชั่วโมง  ทุกวันยายมาเยี่ยมเขา และกินอาหารจากถาดของเขา

อาการเขาทรุดลงเป็นลำดับ กระทั่งคืนวันหนึ่งพยาบาลมาฉีดยาแก้ปวดให้เขา เขาจึงพูดขึ้นว่า “หมอครับ ยาแก้ปวดมอร์ฟีนใช่ไหมครับ ผมไม่ปวด ผมไม่เอาได้ไหมครับ ฉีดแล้วมันไม่มีประโยชน์”  ว่าแล้วเขาก็พูดต่อ “ผมขอนิดเดียวได้ไหมครับ”

พูดจบเขาก็เอื้อมมือไปจับแขนพยาบาลผู้นั้น  เธอยืนนิ่งให้เขาจับ  ปรากฏว่าเขาจับแขนเธอนานถึงครึ่งชั่วโมงโดยเธอไม่ปริปากบ่น

เพื่อนพยาบาลเห็นว่าเธอยืนนิ่งตรงนั้นอยู่นาน จึงต่อว่าเธอว่า “ไม่มีงานทำหรือไง ไปยืนให้มันจับแขน ยาฉีดก็อีกตั้งเยอะเป็นถาด แผลอย่างอื่นก็ยังไม่ได้ทำ”

แต่พยาบาลผู้นั้นเข้าใจความรู้สึกของผู้ป่วย ว่านี้คือความต้องการช่วงสุดท้ายของเขา จึงยืนนิ่งให้เขาจับแขน

ฝ่ายเด็กหนุ่มเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็พูดว่า “หมอครับ พอแล้วครับ ชีวิตผมต้องการแค่นี้แหละครับ หมอไปทำงานเถอะครับ ผมเข้าใจดี”  ว่าแล้วเขาก็ปล่อยมือ

ตีหนึ่งคืนนั้นเด็กหนุ่มก็สิ้นลม 

เด็กหนุ่มเลือกจับแขนพยาบาลผู้นั้น เพราะเห็นว่าเธอเป็นคนที่มีน้ำใจ ในขณะที่พยาบาลคนอื่นดูแลเขาตามหน้าที่ แต่เธอผู้นั้นทำด้วยหัวใจ  เขาสัมผัสได้ถึงจิตใจที่มีเมตตาและอ่อนโยน  นั่นคือสิ่งที่เขาโหยหามาตลอด ดังนั้นเมื่อใกล้จะตาย จึงไม่มีอะไรที่เขาปรารถนาอีกแล้วนอกจากสิ่งนี้

ความรัก ความเมตตา ไม่เพียงหล่อเลี้ยงใจให้อยู่อย่างมีความสุขเท่านั้น หากยังช่วยให้จิตใจเติมเต็มจนพร้อมตายอย่างสงบได้