![]() |
ปิยนุช ชมศรี
|
คำนำ ปิยนุช ชมศรี หรือ นก เป็นศิษย์ร่วมสำนักกับข้าพเจ้า เธอมาปฏิบัติธรรมที่วัดป่าสุคะโตตั้งแต่กลางปี ๒๕๓๐ ตอนนั้นข้าพเจ้าเพิ่งขึ้นพรรษา ๕ ส่วนเธอเพิ่งลาออกจากการเป็นนิสิตคณะเกษตรศาสตร์ เนื่องจากจิตใจไม่พร้อมเรียน เป็นเวลานานกว่าหนึ่งปีที่เธอใช้ชีวิตที่วัดป่าสุคะโต โดยในช่วงท้ายได้บวชชีด้วย หลังจากนั้นเธอก็ได้กลับไปอยู่บ้านที่ลพบุรี นกเป็นผู้ที่มีจิตใจเมตตา อ่อนโยน ใฝ่ธรรม แต่ก็บอบบาง บางช่วงประสบวิกฤตในชีวิต จนเกือบเอาตัวไม่รอด แต่ก็ได้อาศัยธรรมะช่วยเยียวยา โดยมีครอบครัวช่วยประคับประคอง ทำให้สามารถดำเนินชีวิตได้ตามปกติสุข แต่ก็ไม่เหมือนเก่า เนื่องจากร่างกายมีปัญหา โดยเฉพาะระบบย่อยอาหาร ทำให้เธอไม่สามารถกินอาหารได้อย่างคนทั่วไป ต้องอาศัยอาหารเสริมที่ย่อยง่ายจนตลอดชีวิต แม้ชีวิตจะขาดรสชาติบางอย่างไป แต่เธอก็สามารถหาความสุขที่ละเมียดละไมจากธรรมะและธรรมชาติมาทดแทน นกเป็นคนรักสัตว์ โดยเฉพาะแมว มีความสุขที่ได้อยู่ท่ามกลางต้นไม้และดอกไม้ รวมทั้งได้ทำงานศิลปะ ช่วงที่เธอกลับไปอยู่บ้าน ได้เขียนจดหมายเล่าข่าวคราวของเธอมาเป็นระยะ ๆ ด้วยลายมือที่บรรจง และมีเส้นสายสีสันแซมมาอย่างพองาม สภาพร่างกายของเธอไม่อนุญาตให้เธอเดินทางท่องเที่ยวมากนัก แต่การได้ตื่นเช้าขึ้นมาทำครัวและใส่บาตรพระทุกวัน ก็ทำให้เธอมีความพึงพอใจในชีวิต ในช่วงสิบปีหลัง เธอเขียนจดหมายถึงข้าพเจ้าน้อยลง แต่ก็ไม่เคยขาดการติดต่อ อย่างน้อยก็เขียนมาส่งข่าวเกี่ยวกับสุขภาพและชีวิตของเธอปีละครั้ง รวมทั้งส่งเงินมาถวายมิได้ขาด แม้ผู้คนจะนิยมใช้อีเมล์ ส่งข่าวผ่านอินเทอร์เน็ต แต่เธอก็ยังคงเขียนจดหมายด้วยลายมือบรรจงเหมือนเคย เธอโชคดีที่มีสามีที่รักและเข้าใจเธอ คอยโอบอุ้มช่วยเหลือเธอโดยตลอด ช่วงไหนที่เธอมีสุขภาพดี นาวาโทประเสริฐก็จะขับรถพาเธอมาค้างแรมที่วัด ไม่วัดป่าสุคะโตก็วัดป่ามหาวัน ก่อนที่จะต่อไปยังจังหวัดต่าง ๆ ในภาคอีสาน แต่ก็มักจะไปได้ไม่นานเพราะปัญหาสุขภาพ นกกับนาวาอากาศโทประเสริฐมาเยือนข้าพเจ้าที่วัดป่ามหาวันครั้งสุดท้ายเมื่อต้นปี ๒๕๕๙ หนึ่งปีหลังจากนั้นข้าพเจ้าเป็นฝ่ายที่เดินทางมาหาเธอ แต่เธออยู่ในสภาพที่โคม่าแล้ว อันเป็นผลจากการที่ปอดติดเชื้ออย่างรุนแรง ข้าพเจ้าจึงได้พูดนำทางเธอให้ระลึกถึงพระรัตนตรัย และบุญกุศลที่ได้ทำ ระลึกถึงความรู้สึกดี ๆ ที่ได้ตักบาตรทุกเช้า ข้าพเจ้าเชื่อว่านกรับรู้ได้ และน้อมใจนึกตามเป็นระยะ ๆ เมื่อเธอได้กลับมาลืมตาและมีความรู้สึกตัวอยู่บ้าง ไม่กี่วันหลังจากนั้น ข้าพเจ้าได้โทรศัพท์คุยกับเธอ แนะให้เธอมีสติรับรู้ทุกขเวทนาโดยไม่ผลักไส แม้กายป่วยอย่างไร ก็รักษาใจอย่าให้ทุกข์ เธอแสดงอาการรับรู้ถึงคำแนะนำของข้าพเจ้า ก่อนที่จะจากไปอย่างสงบในเช้าวันรุ่งขึ้น นกเป็นกัลยาณชน ผู้ใฝ่ธรรม แม้มีทุกขเวทนาทางกายบีบคั้นต่อเนื่องร่วม ๓๐ ปี แต่ก็อยู่กับมันได้ด้วยใจสงบ โดยยังคงความสุภาพ อ่อนน้อม และเมตตาต่อผู้คนและสรรพสัตว์ มีความสุขกับชีวิตที่สมถะ แม้เธอมิได้ทำอะไรให้โดดเด่น แต่ชีวิตของเธอก็น่ายกย่องและเป็นครูให้แก่ผู้คนได้มาก พระไพศาล วิสาโล |
รวบรวมงานเขียนและบทความของพระไพศาล
วิสาโล www.visalo.org korobiznet
เอื้อเฟื้อพื้นที่
|