ข้าพเจ้าแรกรู้จักคุณวุฒิชัยก็ในราวปี ๒๕๒๒ โดยการแนะนำของคุณไสว สุนทร เวลานั้นข้าพเจ้ายังเป็นฆราวาส ทำให้ให้กลุ่มประสานงานศาสนาเพื่อสังคมโดยยังคงรักษาสภาพนักศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์เอาไว้ ความที่ข้าพเจ้ามักไปหาซื้อหนังสือที่ร้านศึกษิตสยามแถวสามย่านอยู่เนืองๆ จึงมักได้พบกับคุณไสว ซึ่งตอนนั้นยังทำงานที่นั่น คราวหนึ่งคุณไสวชักชวนข้าพเจ้าไปร่วมประชุมกับหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่ง ซึ่งมีความสนใจให้พุทธศาสนา และอยากมีกิจกรรมต่อเนื่องทางนี้ โดยมีการพบปะมาหลายครั้งแล้วที่อาคารไทยรัฐ ริมถนนสุรวงศ์ ข้าพเจ้าได้ยินก็มีความสนใจ เพราะเวลานั้นคนหนุ่มสาวที่มีงานทำเป็นหลักเป็นฐานแล้ว โดยยังใฝ่ใจในพุทธศาสนาอยู่ นับว่ามีน้อยเอามากๆ ส่วนใหญ่ก็มุ่งแต่เอาดีในทางราชการหรือธุรกิจต่อไป โดยเห็นศาสนาเป็นเรื่องคร่ำครึ

เมื่อไปร่วมประชุม (แต่ความเป็นจริงเป็นการฟังเขาประชุมกันมากกว่า เพราะข้าพเจ้านั้นทั้งเยาว์และใหม่ต่อที่ประชุมนั้น) จึงได้ทราบว่ารุ่นพี่เหล่านั้นหลายคนเป็นบัณฑิตทางด้านเศรษฐศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และเพิ่งสนใจในพุทธศาสนา โดยได้รับแรงบันดาลใจจากการไปสวนโมกขพลารามก่อนหน้านั้นไม่นาน เกิดศรัทธาปสาทะในธรรมจากท่านพุทธทาสภิกขุขึ้นมา จึงรวมกันเป็นกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม ข้าพเจ้าจำได้ดีว่าประธานในที่ประชุม ซึ่งเป็นโต้โผในการจัดคณะมิตรสหายไปสวนโมกข์คราวนั้นคือคุณวุฒิชัย และได้ทราบต่อมาว่า คุณวุฒิชัยนั้นเป็นเจ้าของร้านขายปลาแถวราชเวที ซึ่งข้าพเจ้านั่งรถเมล์ผ่านแทบทุกวันเมื่อครั้งยังเป็นนักเรียนอัสสัมชัญ

หลังจากนั้นข้าพเจ้าก็ไม่ได้ไปร่วมประชุมหรือร่วมกิจกรรมใดๆ ของกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมอีกเลยเป็นเวลานาน จนราวเดือนตุลาคม ๒๕๒๕ ข้าพเจ้าจึงไปร่วมประชุมกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมอีก ซึ่งเวลานั้นเริ่มมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันแล้ว คราวนี้ข้าพเจ้าไปเพื่อขอความอนุเคราะห์จากกลุ่มในการประชาสัมพันธ์โครงการผ้าป่าปัจจัยสี่ เพื่อสนับสนุนโครงการพัฒนาในชนบท คุณวุฒิชัยและกลุ่มก็เอื้อเฟื้อด้วยดี ตอนนั้นเองที่ข้าพเจ้าได้ทราบว่า ทางกลุ่มก็เตรียมจัดขบวนผ้าป่านำเสื้อผ้าไปแจกแก่ชาวบ้านรอบวัดป่าสุคะโต จ.ชัยภูมิ ของหลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณซึ่งข้าพเจ้าเคารพนับถือเป็นการส่วนตัวอยู่ เพราะเคยไปจัดผ้าป่าที่วัดของท่านบนภูโค้งแต่ปี ๒๕๒๓ แล้ว

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าการไปร่วมประชุมคราวแรกนั้นจะเป็นเหตุให้ข้าพเจ้าได้รับเอกสารจากกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมตลอดมา พร้อมกันนั้นก็ได้ทราบอีกว่า ร้านขายปลานั้นมีกิจการเพิ่มอีกอย่างคือขายหนังสือและเทปธรรมะ แต่ไม่นานกิจกราขายปลาก็ยุบเลิกไป กลายเป็นร้านหนังสือและเทปธรรมะ มีชื่อใหม่ว่าร้านไกวัลย์ ซึ่งดูเหมือนจะตั้งตามชื่อหนังสือเล่มหนึ่งของท่านพุทธทาสภิกขุในชุดธรรมโฆษณ์

เป็นเพราะเอกสารของกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมซึ่งส่งมาถึงข้าพเจ้าทุกเดือนมิได้ขาด (โดยที่ข้าพเจ้าก็ไม่เคยให้อะไรตอบแทนเลยจนกระทั่งบัดนี้) ข้าพเจ้าจึงได้ทราบข่าวคราวของกลุ่มอย่างสม่ำเสมอ โดยเฉพาะข่าวการจัดอบรมเจริญสติและ “เก็บอารมณ์” ที่วัดสนามใน จ.นนทบุรี เท่าที่ทราบ การจัดเก็บอารมณ์ทุกครั้งได้รับความสนใจจากสมาชิกกลุ่มและผู้สนใจเป็นอันมาก ซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาววัยไม่ใกล้ไม่ไกลกับคุณวุฒิชัย ข่าวคราวดังกล่าวในแง่หนึ่งเป็นเรื่องน่ายินดีที่มีคนหนุ่มสาวสนใจในพุทธศาสนาถึงกับลงมือทำสมาธิภาวนาอย่างจริงๆ จังๆ ไม่ใช่ติดอยู่แค่การอ่านหนังสือธรรมะ ซึ่งเริ่มเป็นที่นิยมมากขึ้นแล้วในหมู่คนรุ่นใหม่ แต่ในอีกแง่หนึ่งก็เป็นเรื่องที่ท้าทายสำหรับข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้านั้นแม้จะประกาศตนเป็นชาวพุทธอย่างภาคภูมิใจมาหลายปีก่อนหน้านั้นแล้ว แต่ก็หาเคยที่จะลงมือฝึกกรรมฐานอย่างจริงๆ จังๆ ไม่ มีบ้างที่เคยพยายามไปทดลองใช้ชีวิตในสำนักปฏิบัติเช่นที่ วัดพระโพธิสัตว์ จ.สระบุรี แต่ในที่สุดก็หาเรื่องหลีกหนีจากการปฏิบัติจนได้ ไปอยู่กับหนังสือและการพูดคุยแทน ลึกๆ ตัวเองก็ครั่นคร้ามการปฏิบัติกรรมฐานอยู่มาก ดังนั้นเมื่อได้ทราบว่ามีคนหนุ่มสาวจำนวนหนึ่ง แม้จะเพิ่งเข้ามาในวงการพุทธศาสนา แต่ก็สนใจการปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง ข้าพเจ้าจึงรู้สึกว่ามานะของตนถูกกระทบขึ้นมา ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าเสียงท้าทายจากภายในให้ข้าพเจ้าหาโอกาสฝึกกรรมฐานเช่นนั้นบ้าง แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่สามารถสลัดตนให้พ้นจากการงานที่มาพัวพันได้

แต่มองในแง่หนึ่ง การที่ไม่มีโอกาสปฏิบัติธรรมแม้แต่ในช่วงวันหยุดขณะที่ยังเป็นฆราวาสนั้น ก็มีข้อดีตรงที่เป็นเหตุปัจจัยให้ข้าพเจ้าตัดสินใจที่จะอุปสมบทเพื่อฝึกกรรมฐานอย่างจริงจังอย่างน้อยก็ ๓ เดือน เพื่อจะได้ไม่ต้องพะวงเรื่องงานการ หรือเอางานการมาอ้างเพื่อหลีกหนีจากการฝึกจิตอีกต่อไป ในแง่นี้ก็นับว่ากลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมโดยการนำของคุณวุฒิชัยได้มีส่วนต่อการตัดสินใจอุปสมบทของข้าพเจ้าด้วย ภายหลังจากการอุปสมบทแล้ว ข้าพเจ้าได้เลือกมาฝึกสติที่วัดสนามใน แม้ว่าสาเหตุสำคัญจะเป็นเพราะความศรัทธาในหลวงพ่อคำเขียน แต่ส่วนหนึ่งก็สืบเนื่องมาจากกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม ที่ได้ส่งหนังสือธรรมะของหลวงพ่อเทียน จิตตสุโภ มาให้ข้าพเจ้าหลายครั้งพร้อมกับเอกสารประจำเดือน อันเป็นเหตุให้ข้าพเจ้าได้ “รู้จัก” หลวงพ่อเทียน (แต่ก็ขอสารภาพว่า ไม่เคยได้อ่านหนังสือของท่านที่กลุ่มส่งมาให้เลยจนเมื่อได้มาฝึกกรรมฐานกับท่านแล้ว) และเมื่อได้ทราบว่าหลวงพ่อคำเขียนเป็นอาจารย์กรรมฐานทั้งเป็นศิษย์ของหลวงพ่อเทียนด้วย ข้าพเจ้าจึงได้มาฝึกกรรมฐานที่วัดสนามใน โดยการแนะนำและฝากฝังของหลวงพ่อคำเขียน

ที่วัดสนามในนี้เองที่ข้าพเจ้าได้พบปะคุณวุฒิชัยอยู่เนืองๆ เนื่องจากในช่วงปี๒๕๒๖นั้น ทางกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมได้รวมกับชุมนุมศึกษาพุทธศาสตร์และประเพณี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์และมหาวิทยาลัยมหิดลจัดการอุปสมบทภาคฤดูร้อน ณ วัดสนามนอก โดยให้มาฝึกกรรมฐานที่วัดสนามในเป็นเวลา ๑ เดือน คุณวุฒิชัยได้เข้ามาอำนวยความสะดวกและอุปัฏฐากพระภิกษุสามเณรใหม่มากกว่าฆราวาสคนใด เท่าที่ข้าพเจ้าสังเกตอยู่วงนอก นอกจากนั้นคุณวุฒิชัยยังได้รับภาระจัดรายการเจริญสติทั้งแบบธรรมดาและแบบอุกฤษฏ์หลายครั้งในช่วงใกล้ๆ กัน

งานอุปสมบทภาคฤดูร้อนนั้นดูจะไม่ประสบผลเท่าที่ควร และคงจะทำให้คุณวุฒิชัยไม่สมหวังหลายเรื่อง อันเป็นปกติวิสัยของผู้ที่จริงจังกับการงาน ชนิดยอมทุ่มเทกำลังกายกำลังความคิดและกำลังเงินอย่างไม่ลังเลใจ กระนั้นคุณวุฒิชัยและกลุ่มก็ยังมีกำลังใจในการทำงานต่อไปโดยปักหลักอยู่ที่วัดสนามใน แต่กิจกรรมต่อจากนั้นจะเป็นอย่างไร ข้าพเจ้าไม่ทราบรายละเอียด เพราะไม่นานข้าพเจ้าก็ไปจำพรรษาแรกที่วัดป่าสุคะโต

ข้าพเจ้ามามีกิจเกี่ยวข้องกับคุณวุฒิชัยจริงๆ ก็เมื่อมาอยู่ที่วัดป่าสุคะโตนี้เอง แต่ก็เป็นกิจที่ข้าพเจ้าและวัดป่าสุคะโตเป็นฝ่ายสนองเสียส่วนใหญ่ เพราะคุณวุฒิชัยมักเป็นฝ่ายเสนอด้วยการอุปัฏฐากจัดหาปัจจัยและเครื่องอุปโภคที่จำเป็นมาถวายวัดเนืองๆ เนื่องจากระยะหลังมีพระภิกษุสามเณรและอุบาสกอุบาสิกามาปฏิบัติธรรมที่วัดกันมาก เกินความสามารถที่ชาวบ้านจะเลี้ยงดูได้โดยเฉพาะในช่วงเข้าพรรษา บางปีคุณวุฒิชัยและเพื่อนในกลุ่ม ถึงกับติดต่อจัดหาเครื่องกระป๋องส่งไปให้ถึง ๑ คันรถใหญ่ โดยที่ในช่วงปกติ ก็มักหาทางฝากฝังอาหารแห้งไปให้ที่วัดอยู่บ่อยๆ นอกเหนือจากปัจจัยดำรงชีพแล้ว คุณวุฒิชัยยังเป็นกำลังสนับสนุนโครงการต่างๆ ของวัดอีกหลายโครงการ ในคราวที่วัดดำริที่จะฟื้นฟูสภาพป่าหลังจากที่ถูกไฟเผาผลาญอย่างมากในปี ๒๕๒๙ โดยจะให้มีการล้อมรั้ววัดไปพร้อมกันด้วย ทางวัดก็ได้คุณวุฒิชัยและกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมช่วยจัดหาขดลวดและอุปกรณ์ช่างไม้มาให้ โดยคุณวุฒิชัยนำขึ้นมากับรถบรรทุกเลยทีเดียว

แต่ที่คุณวุฒิชัยพอใจมากที่สุดในส่วนที่เกี่ยวกับวัดป่าสุคะโต เห็นจะได้แก่การเป็นโต้โผจัดรายการธรรมหรรษาสู่วัดป่าสุคะโตถึง ๓ ปีติดต่อกัน คือในเดือนธันวาคม ๒๕๒๘ และ๒๕๒๙ กับเมษายน ๒๕๓๐ ความพอใจนั้นส่วนหนึ่งก็เนื่องจากได้ช่วยเป็นสะพานให้สมาชิกและผู้สนใจได้มารู้จักหลวงพ่อคำเขียนและวัดป่าสุคะโต อันอาจเป็นการโน้มนำให้เกิดนิสัยปัจจัยในด้านการปฏิบัติธรรมยิ่งขึ้น ในอีกด้านหนึ่งคุณวุฒิชัยก็คงจะเห็นว่ารายการเช่นนี้ช่วยให้วัดป่าสุคะโตได้รับความใส่ใจและได้รับการทำนุบำรุงจากผู้มีจิตศรัทธาที่มาร่วมรายการ โดยเฉพาะรายการธรรมหรรษาครั้งสุดท้ายนั้น คุณวุฒิชัยยินดีอย่างมากที่ได้เป็นตัวกลางให้เกิดโครงการบ่อน้ำใช้สำหรับผู้เยี่ยมเยือนวัด โดยอาศัยทุนบริจาคจากผู้ร่วมรายการธรรมหรรษาคราวนั้น แต่แล้วใครเลยจะรู้ว่าในที่สุดบ่อน้ำนั้นกลับต้องกลายมาเป็นอนุสรณ์ระลึกถึงคุณวุฒิชัย ผู้ซึ่งชาวคณะธรรมหรรษาล้วนประทับใจในไมตรีจิต มิตรภาพ และความอุทิศตน

ในงานธรรมหรรษาครั้งนั้นเองที่ข้าพเจ้าได้พบกับคุณวุฒิชัยเป็นครั้งสุดท้าย โดยแยกจากกันที่วัดภูเขาทอง ซึ่งงอยู่ไม่ไกลจากวัดป่าสุคะโตนัก อันที่จริง ข้าพเจ้าหวังว่าจะได้พบคุณวุฒิชัยอีก ๒ สัปดาห์หลังจากนั้น คือในวันที่ ๒๐ เมษายน เพราะได้ทราบว่าคุณวุฒิชัยจะมาร่วมรดน้ำอาจารย์ป๋วย อึ๊งภากรณ์ ที่สำนักงานมูลนิธิโกมลคีมทอง ในโอกาสที่ท่านกลับมาเยือนบ้านเกิดหลังจากพลัดพรากไปกว่า ๑๐ ปี ดูคุณวุฒิชัยจะดีใจมากที่จะได้มีโอกาสมาร่วมพิธีอันสำคัญนี้ อย่างน้อยอาจารย์ป๋วยก็เคยเป็นคณบดีคณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์เมื่อครั้งที่คุณวุฒิชัยยังเป็นนักศึกษาที่คณะนั้น แต่แล้วเช้ามืดวันนั้นเองคุณวุฒิชัยก็ประสบอุบัติเหตุจนถึงแก่ชีวิตในที่สุด

กล่าวในส่วนวัดป่าสุคะโตแล้ว คุณวุฒิชัยนับว่าได้ทำคุณไว้เป็นอเนกอนันต์เช่นเดียวกับที่เป็นหลักสำคัญในการอุปถัมภ์วัดสนามในในช่วง ๕-๖ ปีที่ผ่านมา จะว่าไปแล้ว ทั้ง ๒ วัดนั้นมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักในวงกว้างได้ก็เพราะคุณวุฒิชัยมีส่วนสำคัญอย่างมาก แต่คุณูปการที่คุณวุฒิชัยมีต่อพระศาสนานั้นจะมีเพียงเท่านั้นก็หาไม่ ที่สำคัญกว่านั้นก็คือคุณวุฒิชัยได้มีบทบาทสำคัญในการชักชวนและโน้มนำผู้คนเป็นอันมาก โดยเฉพาะคนรุ่นใหม่ ให้หันมาสนใจในพุทธศาสนาและจิตสิกขาอย่างจริงจัง จนสามารถกล่าวได้ว่าในรอบ ๕ ปีที่ผ่านมา ในประเทศนี้ไม่มีอุบาสกรุ่นใหม่คนใดที่เป็นหลักในการเผยแผ่พุทธศาสนาอย่างแข็งขันและส่งผลได้มากเท่าคุณวุฒิชัย กิจกรรมทางศาสนาและธรรมปฏิบัติที่คุณวุฒิชัยทำอย่างต่อเนื่องเกือบ ๑๐ ปี ในฐานะประธานกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ว่าจะเป็นการเจริญสติที่วัดสนามใน รายการธรรมหรรษาทั้งที่สวนโมกขพลารามและวัดป่าสุคะโต ได้มีส่วนเสริมสร้างศรัทธาปสาทะให้แก่คนหนุ่มสาวจำนวนมาก ซึ่งเข้าร่วมกิจกรรมกลุ่มมากขึ้นทุกปี แต่ที่ส่งผลกว้างไกลกว่านั้นก็คือ หนังสือธรรมะที่คุณวุฒิชัยได้ดำเนินการจัดพิมพ์ในนามกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม โดยใช้ทุนส่วนตัวมาตลอด หนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าที่ตีพิมพ์ตลอดเวลา ๘ ปี รวมแล้วกว่า ๗๐ รายชื่อ ได้แพร่หลายกระจายสู่คนวงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างต่อเนื่อง โดยที่คุณภาพทั้งในด้านเนื้อหาและการจัดพิมพ์ก็ได้พัฒนาอย่างน่าพอใจมาโดยตลอด จนเป็นที่ยอมรับกันในแวดวงหนังสือและวงการพุทธศาสนา ทั้งนี้โดยไม่จำต้องพูดว่า ราคาหนังสือที่คุณวุฒิชัยพยายามกดให้ต่ำกว่ามาตรฐานทั่วไปในตลาดหนังสือนั้น ได้มีส่วนสำคัญทำให้ธรรมะแพร่หลายไปไกลขึ้น จนกระทั่งหนังสือของกลุ่มได้เป็นแบบอย่างให้แก่หนังสือแนวนี้ที่พิมพ์โดยสำนักพิมพ์อื่นๆ ในระยะหลังๆ

กิจกรรมด้านกรรมฐานและการพิมพ์ดังกล่าว ข้าพเจ้าเชื่อว่ามีอิทธิพลอย่างยิ่งต่อวิถีชีวิตและทัศนะของผู้คนเป็นอันมาก และเป็นเหตุให้กลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมเป็นที่ยอมรับนับถือมากขึ้นอย่างยากที่จะหากลุ่มอิสระไดๆ ในแวดวงพุทธศาสนา (ที่ดำเนินการโดยไม่อิงสถาบันใดๆ แม้แต่สถาบันสงฆ์) มาเทียบเคียงได้ กลุ่มที่ขยายใหญ่ขึ้นนั้น ไม่จำเป็นต้องเป็นของดีเสมอไป แต่ในกรณีกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมโดยการนำของคุณวุฒิชัยนั้น เป็นการขยายตัวทั้งในทางปริมาณและในทางศรัทธาปสาทะ อันเป็นปัจจัยไปสู่การประพฤติปฏิบัติอย่างสมค่าแก่การเป็นชาวพุทธ อันเราทั้งหลายควรยกย่องสรรเสริญกลุ่มอย่างนี้และควรช่วยพัฒนาให้งอกงามวัฒนายิ่งๆ ขึ้นไป

การที่คุณวุฒิชัยจากไปก่อนวัยอันควรนั้น นับเป็นการสูญเสียครั้งสำคัญของพุทธศาสนาในประเทศไทย อันอาจจะเทียบเคียงได้กับการสูญเสียบุคคลอย่างเสถียร โพธินันทะ ซึ่งได้จากไปในวัยไล่เลี่ยกัน ถึงแม้คุณวุฒิชัยจะไม่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางเท่ากับเสถียร โพธินันทะ นั่นก็เพราะทั้งสองมีบทบาทเผยแผ่ที่ต่างกัน โดยคุณวุฒิชัยเป็นผู้อยู่หลังฉากอันยากที่มหาชนจะรู้เห็นได้ อย่างมากผู้คนก็รู้จักเพียงว่าคุณวุฒิชัยเป็นผู้จัดส่งหนังสือและจัดการร้านไกวัลย์เท่านั้น ถ้าหากคุณวุฒิชัยมีชีวิตยืนนานกว่านี้ ย่อมไม่เป็นที่สงสัยเลยว่า จะทำคุณมหาศาลให้แก่พระศาสนาอย่างที่มหาชนจักต้องประจักษ์ในที่สุด

บุคคลอย่างคุณวุฒิชัยย่อมมีเรื่องให้พรรณนาได้มาก ข้าพเจ้าเองแม้จะไม่ได้ทำงานใกล้ชิดกับคุณวุฒิชัย แต่ก็ยอมรับนับถือคุณวุฒิชัยในด้านความอุทิศตนต่อพระศาสนาอย่างแรงกล้า ความจริงข้าพเจ้าน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการงานของคุณวุฒิชัยและกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมได้มาก เพราะคุณวุฒิชัยมักมีกิจธุระมาวัดทองนพคุณหลังปิดร้านไกวัลย์แล้วเสมอ เพื่อปรึกษาหารือเรื่องหนังสือและกิจกรรมของกลุ่มกับพระดุษฎี เมธงกุโร ซึ่งข้าพเจ้ามักมาพักพิงกับท่านเสมอในยามที่ลงมากรุงเทพฯ โดยที่ระหว่างนั้นคุณวุฒิชัยก็ชักชวนข้าพเจ้าหลายครั้งให้ขีดเขียนหรือจัดทำต้นฉบับหนังสือให้กลุ่มบ้าง แต่ข้าพเจ้าเองก็ไม่เคยรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ อย่างมากก็เพียงแต่ช่วยขัดเกลาต้นฉบับให้เป็นบางเล่ม กระนั้นในใจก็คิดว่าน่าจะลองขยับเขียนให้สักเล่ม แต่ก็ไม่มีโอกาสและความมั่นใจพอที่จะช่วยกลุ่มตามที่คุณวุฒิชัยออกปาก จนเมื่อเร็วๆ นี้มีเหตุให้ข้าพเจ้าต้องจัดทำจุลสารเกี่ยวกับสันติภาพอย่างเร่งด่วน เพื่อใช้ในการรณรงค์คัดค้านการจัดนิทรรศการแสดงสินค้าอาวุธยุทโธปกรณ์ที่โรงแรมแห่งหนึ่งแถวลาดพร้าว นัยว่าเป็นนิทรรศการอาวุธที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย โดยมีเป้าหมายที่จะขยายตลาดอาวุธให้กว้างขวางออกไป อันเป็นการบั่นทอนสันติภาพในประเทศนี้และภูมิภาคนี้โดยแท้ ทั้งนี้ไม่จำเป็นต้องพูดว่าเป็นการขัดต่อพุทธศาสนาเพียงใด อย่างไรก็ตามเนื่องจาก “กลุ่มสานสันติ” ซึ่งจัดการรณรงค์ครั้งนั้นมีงบประมาณจำกัดในการพิมพ์จุลสารดังกล่าว คุณวุฒิชัยจึงรับอาสาจัดพิมพ์ โดยกลุ่มสานสันติสมทบทุนส่วนหนึ่งและรับผิดชอบด้านเนื้อหา รูปเล่มแปะภาพประกอบ โดยให้ชื่อหนังสือว่า อยากให้โลกนี้มีสันติ คุณวุฒิชัยไม่เพียงแต่จะรับภาระค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ที่ยังขาดอยู่ หากยังวิ่งเต้นให้หนังสือออกมาทันกำหนด โดยไม่มีใครรู้เลยว่านั่นจะเป็นหนึ่งในบรรดาหนังสือชุดสุดท้ายที่ออกมาก่อนคุณวุฒิชัยจากไป การที่คุณวุฒิชัยจัดพิมพ์หนังสือเล่มนี้ในนามกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม ช่วยให้หนังสือมี “ยี่ห้อ” ดีขึ้น ทั้งๆ ที่ว่าไปแล้ว หนังสือเล่มนี้มีเนื้อหาที่แหวกไปจากเล่มก่อนๆ ที่กลุ่มเคยพิมพ์ และไม่อาจจัดว่าเป็น “หนังสือธรรมะ” ได้ เพราะมีเนื้อหาในเชิงการเมืองเศรษฐกิจและสังคมอยู่ด้วย แต่คุณวุฒิชัยก็รับพิมพ์ให้ด้วยความเต็มใจและวางใจ โดยไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องอ่านต้นฉบับก่อนแม้ข้าพเจ้าจะเตือนล่วงหน้าแล้วก็ตาม และทั้งๆที่รู้ว่าหนังสือเล่มนี้คงจำหน่ายไม่ได้มากเท่าไร แม้จะแจกสมาชิกกลุ่มก็ต้องพิจารณาดูก่อน เป็นอันว่าเอาเข้าจริงๆ แล้ว ถึงแม้กลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรมจะได้จัดพิมพ์ข้อเขียนของข้าพเจ้า แต่ก็เป็นเพราะความเอื้อเฟื้อของคุณวุฒิชัยต่างหาก ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ข้าพเจ้าช่วยเหลือกลุ่มแต่อย่างใด

ข้อที่จะต้องกล่าวประการสุดท้ายก็คือ แม้คุณวุฒิชัยจะทำคุณแก่ส่วนรวมไว้มากแต่บางครั้งคุณวุฒิชัยก็เป็นคนอาภัพ ทั้งนี้ก็เพราะว่าความอุทิศตนอย่างแรงกล้าของคุณวุฒิชัยนั้นเป็นสิ่งที่คนทั่วไปเขาไม่ทำกัน ดังนั้นบางท่านบางคนที่คุณวุฒิชัยเข้าไปเกี่ยวข้องจึงระแวงในเจตนาของคุณวุฒิชัย โดยลืมไปว่าคุณวุฒิชัยนั้นได้ทำประโยชน์แก่แวดวงของบุคคลนั้นๆ โดยไม่เห็นแก่เหน็ดแก่เหนื่อยอย่างไรบ้าง อย่างไรก็ตาม นี้เป็นผลสืบเนื่องมาจากคุณวุฒิชัยเองด้วย ความที่คุณวุฒิชัยทุ่มเทให้กับการงานมาก จึงมักคาดหวังจากผู้อื่นมากจนบางครั้งเขาตั้งตัวไม่ติดหรือมิฉะนั้นก็ไม่ยินยอมสนองตาม เมื่อไม่สมหวังก็เกิดความทุกข์คับข้องในใจผู้นั้น ปฏิกิริยาที่คุณวุฒิชัยแสดงออกมาอย่างตรงไปตรงมา แม้จะไม่รุนแรงนัก แต่ก็ย่อมกระทบผู้อื่นจนบังเกิดความไม่พอใจ ถึงกับตั้งข้อระแวงสงสัยคุณวุฒิชัยก็มี เพราะสาเหตุนี้ด้วย ระยะหลังๆ คุณวุฒิชัยบางครั้งจึงแสดงความรู้สึกทดท้อเหนื่อยหน่ายในงานบางเรื่อง และคงครุ่นคิดที่จะขยับปรับเปลี่ยนงานบางด้าน ซึ่งหากไม่ตีบตัน ก็กำลังมาถึงจุดสุดยอด อันจะต้องมาการปรับปรุงเสียใหม่ แต่แล้วคุณวุฒิชัยก็ไม่สามารถทำตามที่ตั้งใจได้

กิจการเพื่อพระศาสนานั้นหาได้ราบรื่นเสมอไปไม่ อุปสรรคจึงเกิดขึ้นกับคนแล้วคนเล่า แต่ว่าไปแล้ว ปัญหาและความไม่สมหวังที่คุณวุฒิชัยประสบนั้น ถึงอย่างไรก็ยังนับว่าน้อยเมื่อเทียบกับความยากลำบากที่เราทั้งหลายกำลังเผชิญในปัจจุบัน เพราะบัดนี้ เราได้สูญเสียคุณวุฒิชัยผู้เป็นกำลังสำคัญของพระศาสนาไปอย่างไม่มีวันกลับ ธรรมชาติได้สอนเราอีกครั้งหนึ่งว่า “มันเป็นเช่นนั้นเอง วันนี้เราอาจยังไม่ประจักษ์แจ้งในธรรมข้อนี้ เราจึงเสียใจอาลัยอาวรณ์ถึงคุณวุฒิชัย แต่ไม่นานความเศร้าย่อมคลายและระงับดับไป และเราจะแย้มยิ้มได้อีก แต่สิ่งที่พึงประทับแน่นอยู่ในความทรงจำของเรา อันมิควรให้เสื่อมคลายไปก็คือ จิตใจแห่งการอุทิศตนเพื่อพระศาสนาและต่อส่วนรวมอย่างเต็มเปี่ยมด้วยไมตรีจิต มิตรภาพ และความจริงใจ ซึ่งเราได้ประจักษ์ในตัวคุณวุฒิชัยขอให้จิตใจดังกล่าวงอกงามขึ้นในเรา และแผ่ขยายกระจายกว้างออกไปยังผู้อื่น ทั้งนี้มิใช่ด้วยการพูด เขียน หรือเทศนาแต่เพียงเท่านั้น แต่ด้วยการกระทำที่ออกมาจากจิตจากใจของเราเป็นสำคัญ ดังที่คุณวุฒิชัยได้เป็นแบบอย่างให้เรามาแล้วในรอบทศวรรษที่ผ่านมา