กราบนมัสการพระอาจารย์ค่ะ หนูรู้สึกมีความทุกข์มากในการปฏิบัติตัวกับพ่อ มันเป็นความรู้สึกที่ว่า ไม่อยากคุยด้วย หรือ ทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกับพ่อเลย เพราะกลัวทำบาป...
ตั้งแต่ตอนเด็กๆ หนูไม่เคยทำตัวออกนอกร่องนอกรอยเลยค่ะ เรียนอยู่ในอันดับดี จนมาถึงปริญญาตรี ก็เป็นประธานนักศึกษาของสาขาวิชาเอก เรียนจบมาด้วยเกียรตินิยมอันดับ ๑ เหรียญทอง ทำงานไปด้วยเรียนปริญญาโทไปด้วย จบปริญญาโทในประเทศไทย ๑ ใบ และปริญญาโทจากออสเตรเลียอีก ๑ ใบค่ะ อายุ ๒๘ แล้ว ยังไม่เคยมีแฟน และไม่เคยทำให้ที่บ้านเสื่อมเสีย ตอนนี้วางแผนที่จะต่อปริญญาเอก มีหน้าที่การงานที่โอเค และให้เงินทางบ้านทุกเดือน
หนูตั้งใจที่จะเป็นคนดี และทำให้พ่อรู้ว่า หนูดูแลตัวเองได้ ยิ่งหนูช่วยเหลือตัวเองได้มากเท่าไร พ่อกลับมองว่า หนูอวดเก่ง ทำเป็นปีกกล้าขาแข็ง ทุกครั้งเวลาที่ต้องพูดคุยกัน หนูต้องเป็นแต่ผู้รับฟัง เพราะถ้าพูดอะไรออกไป พ่อก็จะลุกเป็นไฟ
เวลาที่หนูพยายามทำอะไรสักอย่างแล้วมันยังไม่สำเร็จ พ่อก็ใช้คำพูดที่ทำให้หนูรู้สึกว่าไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากพ่อตัวเอง เช่น หนูไม่มีทางทำได้ จะไม่สำเร็จถ้าไม่ทำอย่างที่พ่อบอก บางคำพูดก็รู้สึกทำร้ายน้ำใจของหนูมาก
เรื่องการมีครอบครัว พ่อมองว่าหนูผิดปกติ ในใจลึกๆ ของหนูแล้ว การมีครอบครัวมันคือความทุกข์ ที่หนูไม่ต้องการที่จะทนอยู่กับมัน จึงไม่ได้ขวนขวายที่จะมีคู่ครองค่ะ บางครั้งทำให้หนูรู้สึกว่า เป็นคนดีเท่าไรก็คงไม่พอสำหรับพ่อ เขาทำให้หนูรู้สึกไม่มั่นใจในความดีของหนู
หนูไม่อยากพูดจาไม่ดี หรือแสดงอารมณ์กับพ่อ เพราะกลัวตกนรก ถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นต้องพูดก็จะเฉยๆ ไป เพราะกลัวว่าตัวเองจะมีอารมณ์ เวลาฟังคำพูดของพ่อแล้วทำอะไรขาดสติไปค่ะ
หนูขอรบกวนพระอาจารย์ช่วยทำให้หนูกระจ่างในวิธีการคิด และการปฏิบัติกับพ่อที่ถูกต้องค่ะ หนูทุกข์ใจมาก ไม่อยากทำบาปกรรมกับพ่อ กราบขอบคุณพระอาจารย์ค่ะ
|